SAMET KURT

ANKARA’DA BİR SABAH

Sisli bir sabahın koynunda gözlerini açıyor Ankara Kalesi

Gökyüzü boyuyor kalenin saçlarını beyaza

İnce ince düşüyor yüzüme nazlı bir kar tanesi

Bırakmışım geçmişimi geniz kaldırımlardaki ayaza

Ağlamıyor ama dudağını bükmüş

Gri gözlerini dikmiş, gözleri şişmiş

Uçurtması vurulmuş

Bir çocuk gibi Ankara…

Bir dilek yazıyorum Ulucanlar duvarına

Elimi gezdirerek dibindeki kara

Beyaza dönene dek

Saçlarındaki her kara.